Bo gdybym tylko spojrzał na listę twórców, zaoszczędziłby sobie tej żenady. Po kilkunastu wypowiedzianych kwestiach, tak drewnianych, że nie wiadomo było, czy się z tej szmiry śmiać do rozpuku, czy zapłakać nad indolencją autora, zacząłem mieć pewne podejrzenia... Sięgnąłem po okładkę i bingo! Samojłowicz! Czuć rękę mistrza. Nie chce mi się więcej na temat scenariusza pisać, nie czerpię jakiejś perwersyjnej przyjemności z kopania leżącego. Wystarczy, że Samojłowicz sam wyjątkowo skutecznie się kopie. Jeśli jeszcze dodać do tego aktorstwo na poziomie gimnazjalnego kabaretu, to już wiadomo, że atrakcji będzie moc.
Nie wiem, jaki zamysł towarzyszył powstawaniu tego czegoś. Wiem za to, co finalnie z tego wyszło. Niestety, to niecenzuralne słowo...